Anioł [Rozdział 3]

Rozkoszujmy się ostatnimi dniami wakacji, lenistwem i wolnością. Z powodu powyższego będzie krótko. Były trzy Wasze komentarze co bardzo mnie cieszy (dzięki nim wiem, iż mój Snape został zaakceptowany), mam nadzieję że zawsze już będą chociaż te trzy. Ten rozdział nie ma zbyt rozwiniętej fabuły, ale jest potrzebny, żeby rozkręcić akcję. Tak zwany ”Rozdział-Spójnik”. Nie martwcie się, kiedy tylko oddelegujemy Pannę Granger do Nory zapoznamy się z wakacjami w Malfoy Monor i mam nadzieję iż będzie ciekawiej.

Podoba Wam się dodawanie rozdziałów w soboty i wtorki?

Nie męczę dłużej! Czytajcie i koniecznie komentujcie, nawet negatywnie!

Black Paw

***

Z trudem radziła sobie z powolnym porządkowaniem zamętu, który pozostał w jej głowie po wizycie Severusa. Nerwowość która wzbudziła się w niej ze śmiercią Syriusza teraz nasiliła się dwukrotnie. Paranoiczne myśli wkradały się do jej głowy, a strach nie opuszczał nawet na moment. Z każdą kolejną minutą coraz lepiej rozumiała Harrego, jego obawy o bliskich i ciągłe wietrzenie podstępu. Pogoda, jakby w koalicji z jej nastrojem pogorszyła się gwałtownie, wichury i nawałnice praktycznie nie opuszczały Londynu. Tykanie zegara jeszcze nigdy nie wydawało jej się tak straszliwe i niepokojące. Słowa profesora wyryły się w jej głowie bardzo wyraźnie, a mimo to spisała je dodatkowo na kartce. Praktycznie przestała sypiać, a bezsilność i wściekłość odbierały jej zdolność normalnego myślenia. Liczyła, że w Hogwarcie odetchnie, będzie mogła żyć bez ciągłego niepokoju, a tymczasem jedno zdanie momentalnie rozwiało jej nadzieje.

” Nikt nie jest bezpieczny (…)W Hogwarcie też nie jest tak bezpiecznie, jak dawniej”

Dodatkowo to zadanie - irytowało ją, że nie zapytała Snape’a o szczegóły. Nie rozumiała czy będzie musiała bratać się z wrogami, czy uczyć czarnomagicznych klątw. Czuła się, jak przy układaniu kostki Rubika, kiedy jedna ścianka już praktycznie była gotowa to w innych brakowało szczegółów. Nieścisłości były jej piętą achillesową, nie umiała improwizować – potrzebowała wytycznych. Zadręczana tym wszystkim podwoiła dodatkowo środki ostrożności, do tego stopnia że dom i ogród niemal promieniowały barierami. W tak parszywej atmosferze minęły jej trzy dni, podczas których list od Weasleyów jakoś zupełnie wypadł jej z głowy. Odnalazła go dopiero gdy przetrząsała biurko, w poszukiwaniu swojego notatnika. Koperta była z kompletu tej uroczej, zielonej papeterii, którą dała Ginny na urodziny. Prędko rozdarła papier i przytuliła kartkę do serca.

Z lubością pogładziła koniuszkami palców koślawe literki, w których rozpoznała pismo Rona, to samo które zazwyczaj towarzyszyło jej podczas wieczorów w Hogwarcie, kiedy to po półgodzinnych tyradach zgadzała się na sprawdzenie esejów swoich przyjaciół. Zaciągnęła się jego zapachem, otaczającym pergamin i poczuła tęsknotę, rozdzierającą jej serce. Chciała jego bliskości, pragnęła wybrać się na błonia, usiąść w cieniu wierzby i kłócić o byle szczegół. Marzyła o powrocie do Hogwartu, jaki zapamiętała – beztroskiego, pełnego marzeń i stojącego na granicy jawy, ze snem. Bała się jednak, że zniknął wraz z powrotem Voldemorta, wraz z szarą rzeczywistością, która wdarła się w jego bajeczne mury. Nie chciała stracić dzieciństwa, które niby balon na cieniutkim sznurku powoli wyślizgiwało się z jej dłoni. List otaczała subtelna woń Nory – pola pachnące wiatrem, parująca czekolada w zimowe wieczory, śpiew kolęd, śmiechy rudzielców i bzy kwitnące w ogrodzie. Łza zakręciła jej się w oku, ale powstrzymała ją przed wypłynięciem. Musi być silna, dla rodziców, Harrego, Ginny i oczywiście Rona.

*~*~*~*

Nora, 15 lipca 1996r

Hermiono!

Jak Ci mijają wakacje? W Londynie też taka cholerna pogoda? Strasznie za Tobą tęsknimy, mama zabrania wysyłania listów sowią pocztą, bo są przechwytywane czy coś. To co robią ci sku…bańcy (mama mi stoi nade mną), jest okropne! Wszyscy są sterroryzowani, mama nawet nie chodzi do sklepu (mówię Ci schudłem z pięć kilogramów), wszyscy wariują i zachowują ”środki ostrożności”. Przez dom codziennie przewija się tabun ludzi z tego stowarZyszenia Fanatycznych gospodyń, do którego należy mama (plotki i te sprawy). Podłe nastroje po tym, jak Łapa zdechł – bądź co bądź był członkiem rodziny. Harry był do niego przywiązany, boimy się że nie będzie chciał nowego psa. Ginny strasznie mnie szarpie za ramię, chce Ci coś jeszcze napisać. Za dziesięć minut przyjdzie nietoperz i zaniesie ten list do Twojego domu (nie będziemy się złościć jak oblejesz go kwarcem, czy czymś takim (nie pamiętam, jak to się nazywa po mugolsku), trzymaj się.

Uściski

Ron

Kochanie!

Wreszcie dorwałam się do pióra! I niby, jak ja mam Ci w niecałe dziesięć minut streścić wszystko? Spróbuję. Tata powiedział, że jak będziemy na zakupach na Pokątnej to odwiedzimy sklep Freda i Georga, ostatnio jak się z nimi widziałam to pracowali nad jakimiś magicznymi kosmetykami i eliksirem miłości! Wyobrażasz to sobie? Do tego mam wyku…fajną wiadomość (mama). Spotykam się z Deanem Thomasem!!! Tak, wiem co powiesz, ale skoro tak świetnie się dogadujemy to czemu nie spróbować? Właśnie, wspominał mi o tym, że McLaggen – znasz go prawda? Słyszałam, jak kiedyś rozmawiałaś z Harrym i on powiedział…Właśnie! Miałaś kontakt z Harrym? Co u niego? Jak się czuje? Strasznie się o niego martwię…Na gacie Merlina Snape jest na dole! Może wstąpi na herbatę i będę mogła dokończyć? (co ja bredzę, Snape i herbata?). Masz gigantyczne całusy, uściski i co tam jeszcze chcesz. Mama wyrywa mi pergamin!

Kocham

Ginny & Gingers

Kochana Hermiono!

Wiedziałam, że zapomną Ci przekazać najważniejszej sprawy. Za pięć dni Tonks przyjedzie po Ciebie do domu, żebyś bezpiecznie dotarła do Nory. Wiem, że miałaś mało czasu do spędzenia z rodzicami, ale chciałabym żebyś pomogła mi i Fleur w domu.

Pozdrawiam ciepło.

Molly

*~*~*~*

Przez jej umysł przewijały się kolejno setki najróżniejszych emocji. Począwszy od radości, że to z nią Ron kontaktuje się pierwszy, poprzez irytację zachowaniem Ginny, skończywszy na uldze że jeszcze dwa dni i zobaczy przyjaciół. Chciała natychmiast napisać odpowiedź na osiem stóp, ale nie miała jak jej wysłać. Po raz pierwszy pożałowała, że kilka lat temu nie kupiła jakiegoś dostojnego puchacza, Krzywołap, nieświadomy jej przemyśleń od ładnych paru dni przebywał na polowaniu, a ona w duchu przysięgła sobie, że jeżeli nie pojawi się jutro nie weźmie go do Hogwaru. Ponownie przeczytała list i zaczęła go analizować.

 Oczywiście jej przyjaciel nie przejął się zbytnio stanem Magicznego Świata, a jedyne co go martwiło to brak ulubionych babeczek. Czytając co dziwniejsze frazy stwierdziła, że najwyraźniej mimo wszystko obawiali się przechwycenia listu i chłopak zdecydował się na szyfr. Wzmianka o Łapie była jasna, jak słońce i szatynka w mig załapała o co chodzi. Ją samą niepokoił stan Harrego po wypadku w Ministerstwie, kochał Syriusza, jak nikogo na świecie i jego odejście drastycznie wstrząsnęło jego światem. Powzięła sobie, za punkt honoru zadbać by zarówno Ron, jak i reszta mieszkańców Nory chodziła w obecności Wybrańca niemal a rzęsach.

Patrząc na ”stowarZyszenie Fanatycznych gospodyń” z rozbawieniem stwierdziła, że Ron nie jest zbyt kreatywny jeśli chodzi o grypsowanie. Była zaskoczona ty, że spotkania Zakonu odbywają się w domu Weasleyów a nie na Grimmuald Place, jednak czuła że to ze względu na Harrego, w końcu widmo Syriusza jeszcze długo będzie się błąkać po pokojach, zasiewając w mieszkańcach smutek i rozgoryczenie. Z jednej strony nie powinna mieć żalu do przyjaciela, że ten list jest tak krótki i zwięzły, a mimo to gdzieś głęboko w sercu liczyła, na dwa czułe słowa, na wsparcie, uczucie, sygnał że on też o niej myśli. Westchnęła cicho, opierając czoło o chłodną szybę.

Z nagłą niechęcią odrzuciła list. Nie miała ochoty czytać o tym, jak Ginny zagłusza uczucia do Harrego, raniąc przy tym nie tylko siebie, ale i innych chłopaków. Nie chciała myśleć o obecności ”Idealnej Fleur” w Norze, ani o swoim przyszłym zadaniu. Była bardzo zmęczona i pokaleczona tym wszystkim. Ukryła twarz w dłoniach i potarła palcami skronie, czy chwila błogiej beztroski była zbyt wygórowanym żądaniem?

Skuliła się w kłębek i wcisnęła ciało w poduszkę. Potrzebowała bliskości, Anioła Stróża, który powiódłby ją przez trudy życia. Czuła, że ten Anioł gdzieś jest, bardzo blisko i że już nie długo go pozna. Nagle do jej głowy wpadł dziecinny i nieco zabobonny pomysł. Kiedy była małym dzieckiem często wysyłała listy do swojego wymyślonego przyjaciela, licząc, że kiedyś ktoś na nie odpowie i stanie się jej prawdziwie pokrewną duszą. Wyrosła z tego co prawda, ale nadal tkliwie myślała, o tonach zapisanych kartek. Z szuflady biurka wydobyła skrawek pergaminu i szybko wykaligrafowała kilka słów.

*~*~*~*

Poszukiwany / Poszukiwana!

Wynajmę Anioła Stróża!

Zainteresowanych proszę o kontakt!

*~*~*~*

Otworzyła na oścież okno i pozwoliła wiatru, by wyrwał jej karteczkę. Wiedziała, że to bezcelowe, a mimo to poczuła jakiś spokój duszy. Z radością pomyślała o wyjeździe do Nory, pozostawała tylko kwesta, jak to przekazać rodzicom…Tym jednak będzie się martwić jutro.

Odsunęła od siebie wszystkie zbędne myśli i niesiona na skrzydłach nadziei wślizgnęła się w miękką pościel. Czując, jak otulają ją niewidzialne ramiona usnęła. Nadchodziły dni, których jeszcze nie znała, choć może właśnie na te dni całe życie czekała.