Miniaturka - Zwycięzcy

Nie umiem się zabrać, za rozdział. Znaczy się mam już prawie gotowy, ale brakuje mu "tego czegoś". Żeby Wam udowodnić, że nie zapomniałam i jestem zdetermionowana publikuję taką oto miniaturkę. 

Liczę na opinię i proszę o cierpliwość.

_________________________________________________________________________________

„Historię piszą zwycięzcy”

***

Cisza. Ogłuszająca cisza, która pozwoliła usłyszeć bicie własnego serca. Blade, zmęczone twarze i oczy, które widziały zbyt wiele. Stojąc na progu Wielkiej Sali poczułem się zupełnie nie na miejscu. Być może oczekiwałem czegoś innego. Wielkiej fety, uśmiechów pełnych radości i wszechobecnej dumy, ze zwycięstwa. Nie chciałem widzieć tego, co zastałem. Być może mnie to przerosło.

Rzędy martwych, zimnych ciał pod ścianami. Ból i niewerbalne pożegnania, przenikające powietrze na wskroś. Zmartwione twarze, srebrzyste łzy, upadające na posadzkę. Sieroty, wdowy i wdowcy – bezlitośnie obnażeni z miłości. Stali przede mną zupełnie nadzy i bezsilni. Zbyt zmęczeni by ukryć ogrom emocji. Każdy z nich coś stracił, każdemu coś odebrano.

W szyby zaczął uderzać deszcz, wzbogacając ciszę, o ostre szemranie. Ludzie krążyli po pomieszczeniu, co jakiś czas zatrzymując się, by pokrzepiająco położyć komuś dłoń na ramieniu, by szepnąć dobre słowo, by pokiwać głową.

Nie chciałem tego widzieć.

Moje serce napełniło się niewytłumaczalną wściekłością. Miałem ochotę wrzasnąć, żeby zaczęli świętować, przecież cholerny, Czarny Pan poległ. Przecież wygrali… Rwałem się by podejść do Weasleya i potrząsnąć jego ramionami.

„Przestań płakać durniu. Jesteś teraz bohaterem.”

Stałem jednak na progu, tępo wpatrując się w tę przybijającą scenę. Padał deszcz, a metaliczny zapach krwi zdawał się na stałe zamieszkać w mojej głowie.

Za sobą usłyszałem odgłos koralików powoli toczących się po posadzce. Nerwowo wykonałem zwrot, spodziewając się pełnego wściekłości spojrzenia. Już otwierałem usta, żeby wyjaśnić, dlaczego wróciłem, kiedy…

Zdałem sobie sprawę, że sam nie mam pojęcia, jaki był cel tej wyprawy. Wziąłem więc głęboki oddech i po prostu podniosłem podbródek.

Granger była szara. Jej policzki pokrywała sadza, pył i krwawe ślady łez. W brunatnych oczach można się było doszukać jedynie wielkiego zmęczenia. Nie była zła, przygnębiona, czy dumna. Ramiona, okryte postrzępionym materiałem swetra były smętnie opuszczone. Patrząc na mnie nie starała się nawet zamaskować tej słabości. Pokorna i cicha – w niczym nie przypominała Gryfonki, którą znałem.

-- Witaj Malfoy – stwierdziła bez cienia kpiny, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie.

-- Jestem tutaj, żeby… - zatrzymałem się wpół zdania, nie śmiąc powiedzieć nic więcej.

Ona popatrzyła na mnie przez chwilę, tak jakby zrozumiała wszystkie moje wątpliwości. Bez słowa pochwyciła mnie za rękaw, ignorując drgnięcie obrzydzenia i poprowadziła między prowizoryczne łóżka.

-- Paravati – szepnęła miękko, do siedzącej pod ścianą dziewczyny – czy mogę pożyczyć twoją różdżkę?

Hinduska spojrzała na nią pustym wzrokiem i wyciągnęła dłoń, na której spoczywał magiczny atrybut. Dopiero wtedy zauważyłem, że palce jej drugiej ręki kurczowo zaciskają się na przedramieniu martwej siostry. Było w tej scenie tak wiele bólu, że musiałem odwrócić twarz.

Granger przez cały czas bacznie mnie obserwowała, by wreszcie przekazać patyk i wydać szczegółowe zalecenia.

-- Powtarzaj moje ruchy i postaraj się włożyć w to serce. Nie musisz się martwić o reakcję innych…każdy z nas ma za co pokutować – powiedziała błądząc wzrokiem, między ciałami ofiar.

Okrywaliśmy ciała. Ramię w ramię i różdżka w różdżkę. Bez słowa zamykałem oczy, zastygłe w przerażeniu, lub cierpieniu. McLaggen, Lupin, Weasley, Brown, Chang…kolejne znane twarze, usta zamknięte na wieki. Nie liczyły się emblematy na ich szatach, nie liczył status krwi. Każdy zasługiwał na spokój po śmierci.

Nie mam pojęcia ile to trwało. Może parę godzin, a może zaledwie kwadrans. Czas przestał się liczyć i tylko ciemność, powoli pełzająca po podłodze przypominała o upływającym czasie. Sala stopniowo pustoszała, kolejne osoby żegnały się ze sobą, wychodząc przez drzwi. Zamykał się za nimi pewien rozdział w życiu, zaczynali od nowa, na czyste konto. Nie musieli już oglądać się przez ramię, ani chować różdżki pod poduszką. Życie powoli miało nabrać barw, radość powrócić do serca. I tylko puste miejsca przy stole i cisza o poranku przypominały, że każde zwycięstwo jest okupione ofiarą. Każdy z nas płaci określoną cenę, za błędy i decyzje.

-- Koniec. – stwierdziła cicho, kiedy pod białym prześcieradłem zniknęła dziecinna twarzyczka Colina – chłopca od aparatu.

Powoli obrzuciłem długim spojrzeniem równiutkie rzędy tych, którzy zginęli w imię miłości, jedności i braterstwa.

Jeszcze parę godzin temu spojrzałbym na nią z wyższością i bez jakiegokolwiek współczucia pogratulował wygranej. Teraz jednak zrozumiałem, dlaczego nikt nie miał ochoty świętować. Zbyt wiele krwi wsiąknęło w posadzkę, by móc cokolwiek na niej odtańczyć.

-- Jesteś bohaterką. Dla ciebie przyszłość może być tylko słodkim zapomnieniem – stwierdziłem schrypniętym, od milczenia głosem.

I może zabrzmiało to trochę zbyt gorzko, jednak czułem że nie ma po co podtrzymywać maski.

Granger odwróciła do mnie swoją poranioną twarz, a ostatnie promienie zachodzącego słońca odbiły się w jej oczach. Nigdy nie była piękna, ani nawet ładna. Nie zmieniłem tego poglądu, a jednak w tym momencie, z ręką na sercu mógłbym stwierdzić, że wyglądała jak kobieta z którą można bez wahania się zestarzeć. Było w niej tyle siły i miłości, której nie sposób ująć w słowa.

-- Nigdy nie jest za późno, żeby zacząć od nowa – usiadła na podłodze i podwinęła kolana pod brodę.

-- Zbyt wiele grzechów jest na moim koncie – uśmiechnąłem się szyderczo.

-- Nie ma takiego grzechu, którego by nie można odpokutować – cholerne, Gryfońskie powiedzonka.

Pokręciłem głową, parskając cicho. To nie dla mnie było szczęśliwe zakończenie.

-- Granger, przecież wiesz, że nie każdemu pisane jest „długo i szczęśliwie” – przybliżyłem się do niej, a w moim głosie wyraźni igrało szaleństwo.

-- Tutaj nie chodzi o „długo i szczęśliwie”. Każdy zasługuje na „szczęśliwie” teraz. Raz na jakiś czas człowiek cię zaskoczy. Właściwie – zatrzymała się na moment, by musnąć mój policzek dłonią – raz na jakiś czas człowiek może nawet zaprzeć ci dech w piersiach.

Osłupiałem, niezdolny wykonać ruch. Bez słowa patrzyłem, jak wstaje i kieruje się do wyjścia, a rozsypane kamienie z klepsydr rozsypują się pod jej stopami.

Mimo, że nigdy naprawdę jej nie lubiłem. To właśnie wtedy absolutnie zaparła mi dech w piersiach.

To nie ja wygrałem tę wojnę, jednak to właśnie wtedy poczułem, że mogę być wygranym.